به در ايالات متحده و كشورهايي كه از مدل آمريكايي پيروي مي كنند (مانند كانادا به استثناي استان كبك) دانشكده هاي حقوقي مدارس فارغ التحصيل/حرفه اي هستند كه در آنها مدرك كارشناسي شرط لازم براي پذيرش است. اكثر دانشكده هاي حقوق بخشي از دانشگاه ها هستند اما تعداد كمي از آنها موسسات مستقل هستند. دانشكده هاي حقوق در ايالات متحده و كانادا (به استثناي دانشگاه مك گيل) به دانش آموزان فارغ التحصيل ، مدرك JD (دكتر Juris Doctor/Doctor of Jurisprudence) (برخلاف ليسانس حقوق) به عنوان مدرك حقوق پزشكان اعطا مي كنند. بسياري از مدارس همچنين داراي مدرك حقوق پس از دكترا مانند LL.M (Legum Magister/Master of Laws) يا S.J.D. (Scientiae Juridicae Doctor/Doctor of Juridical Science) براي دانشجوياني كه علاقمند به پيشرفت دانش پژوهشي و مدارك تحصيلي خود در زمينه خاصي از حقوق هستند.
روش ها و كيفيت آموزش حقوقي بسيار متفاوت است. برخي از كشورها نياز به آموزش باليني گسترده اي در قالب كارآموزي يا دوره هاي باليني ويژه دارند. ديگران ، مانند ونزوئلا ، چنين نمي كنند. برخي از كشورها ترجيح مي دهند از طريق قرائت اختصاصي نظرات قضايي (روش جزوه موردي) و به دنبال آن پرس و جو شديد در كلاس توسط استاد (روش سقراطي) تدريس كنند. بسياري ديگر فقط در مورد آموزه هاي حقوقي بسيار انتزاعي سخنراني مي كنند ، كه وكلاي جوان را مجبور مي كند دريابند كه چگونه در اولين كارآموزي (يا شغل) خود واقعاً مانند يك وكيل فكر كنند و بنويسند.بسته به كشور ، يك كلاس معمولي مي تواند از پنج دانش آموز در يك سمينار تا پانصد نفر در يك اتاق سخنراني بزرگ متغير باشد. در ايالات متحده ، دانشكده هاي حقوق كلاس هاي كوچكي را حفظ مي كنند و به همين دليل پذيرش را به صورت محدودتر و رقابتي ترجيح مي دهند. [83]برخي از كشورها ، به ويژه كشورهاي صنعتي ، ترجيح سنتي براي برنامه هاي حقوق تمام وقت دارند ، در حالي كه در كشورهاي در حال توسعه ، دانشجويان اغلب براي پرداخت شهريه و هزينه برنامه هاي حقوقي پاره وقت خود به صورت تمام وقت يا نيمه وقت كار مي كنند.
- ۹ بازديد
- ۰ نظر